In al mijn jaren als recensent ben ik al veel meuk tegengekomen. Maar zo vies, vuig en ongegeneerd smerig als waar het addergebroed dat zich Drakendoders noemt nu mee aankomt, heb ik het nog nooit gegeten. Dit is geen muziek meer, dit is een onvervalste aanval op de audiosensoren.
Ongetwijfeld onder het mom 'er luistert toch geen hond naar' brengen zij met deze verzameling van een elftal nummers die iedere rechtgeaarde fijnbesnaarde muziekliefhebber tot wanhoop drijft. In de geest van wansmaak guru Geert Wilders worden zelfs thema's als de dood, overspel, ja, zelfs ontucht met jongetjes die Kevin heten niet geschuwd.
Wat het nog erger maakt is dat dit geheel nog eens overgoten word met een bak teringherrie waar een paard de hik van krijgt. En het nijgt nog naar meezingen ook!
Zingen? Zingen? Bleren zul je bedoelen! Over Trudy met haar verleden, of Tiffany Mynx. Over koekoek of de Conciergestaat. Of is die Audi soms van jou?
Waarschijnlijk de slechtste, vieste, vuilste, vuigste vozeplaat ooit gemaakt. Neem een raad van deze recensent aan en laat uw onbedorven kinderoortjes niet perverteren door dit schorum. God verhoede dat ze ooit zullen doorbreken, de schurftige honden!
- Peter Dropveter
woensdag 4 november 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten