Een 'woedend ensemble', noemen de Drakendoders zichzelf, dat 'energische muziek brengt in een wereld vol brandhaarden'. De debuutplaat van het duo is dan ook even tegenstrijdig en complex als de moderne wereld zelf.
Enerzijds getuigen de teksten van een doorvoeld bewustzijn van de huidige tijd en een verstrekkende betrokkenheid bij haar problematiek. Zeker in nummers als 'Is die Audi Buiten van Jou', 'Jongetjes die Kevin Heten' en 'Wat de Dood Niet Met Je Doet' kan de luisteraar daar moeilijk omheen. Anderzijds wordt die lyrische fijnzinnigheid ondersteund door weinig meer dan gevoelloze drumpartijen en baslijnen die op een regenachtige dinsdagnamiddag door Himmler zelf ingespeeld lijken te zijn.
Je zou denken dat in die discrepantie en complexiteit de poëzie van de Drakendoders schuilt, maar helaas: iedere track op 'Lekkere Trek' ligt in het oor als een ongegeneerde ochtendboer van een oude, zieke windhond die zijn ontbijt zojuist in een riool gevonden heeft. En dat geldt alleen voor het handjevol nummers op de plaat waarvan je oren zich niet terstond van je lichaam losmaken om hun heil elders te zoeken.
Hoe de Drakendoders het aloude recept voor poëtisch succes - het peilloze en oneindige contrast tussen schoonheid en lelijkheid, goed en kwaad - hebben kunnen grijpen, verkrachten en huilend in een greppel hebben kunnen achterlaten is een raadsel. Het vergt talent en toewijding om met het gouden stokpaardje van de antithese iets te maken dat op geen enkele manier beklijft, dat zo volledig gespeend is van enige eeuwigheidswaarde dat zelfs Sybrand Niessen er zijn vingers niet aan zou willen branden. Of dat voortkomt uit onmacht of naïviteit van de muzikanten, per ongeluk of expres: ik hoef het niet te weten.
Laten we hopen dat de Drakendoders niet lang genoeg onder ons zullen blijven om hun muzikale visie toe te lichten.
- Priegeltje Worstma
donderdag 5 november 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten